Bursa’daki Aşıklar Kahvesi, kentin alışılmış telaş ve kaosu içinde keşfettiğim hoşluklardan biri. Bursa’da köylü pazarı olarak bilinen, envai çeşit ihtiyaç maddesinin satıldığı onlarca dükkanın bir arada bulunduğu alanda küçük bir kahvehane burası.
Neden şimdi Aşıklar Kahvesi yazısı derseniz, hemen her şeyin çok çabuk tüketildiği bir çağda yaşıyoruz. Sadece maddi anlamda değil daha da önemlisi manevi anlamda fast food tarzı bir yaşam biçimi içindeyiz.
Sahip olduklarımızı ya da sahip olduğumuzu sandıklarımızı bir an evvel elimizden çıkarıp yerine bir başka şey koyma çabasıyla geçiyor günlerimiz.
Ne kadar çok şeye sahip olursak ve bunları elden çıkarıp yenilersek o kadar mutlu olacağımızı sanıyoruz. Okumak, yeni şeyler öğrenmek, aklımızı ve ruhumuzu zenginleştirmek yerine bundan adeta kaçınıp ucuz olan şeylere yöneliyoruz. Sanat yaratımlarına, estetiğe, güzelliğe önem vermeyi bırak arka planı boş şeyleri yüceltiyoruz.
Yazar ve siyasetçi Çetin Altan vaktiyle bir ütopyasından bahsetmiş,”iktidara gelirsek köyde klasik müzik konseri icra etmek mümkün olacak” demişti.
Korkarım pek de uzak olmayan bir gelecekte bu ütopyayı büyük kentler için de söylemeye başlayacağız.
Ucuz ve basit, piyasaya yönelik fabrikasyon üretimlerin olduğu bir ortamda gerçek sanat yaratımları eriyen bir mum gibi küçüldükçe küçülüyor.
Tiyatro oyunları, sinema gösterimleri, konserler azalıyor. Böyle bir ahval-i şerait içerisinde insan bırakın üst düzey yaratımlarla haşır neşir olmayı, gündelik hayatın içerisinde küçük hoşluklar keşfetmekten bile mutlu oluyor.
Bursa’daki Aşıklar Kahvesi Bir Direnç Sembolü
İşte her geçen gün sanatın biraz daha geri plana itildiği ülkemizde yazının konusu olan Bursa’daki Aşıklar Kahvesi bana göre şehirde bu bakış açısına karşı bir direnç sembolü gibi. Aşıklar Kahvesi’ni özel kılan şey ise bağlama ustalarının burada toplanıp kendi aralarında türkü çalıp söylemeleri.
Onlar çalıp söylerken kahvehanenin müdavimleri sandalyelerinde büyük bir keyifle dinliyorlar. Bu arada çay, çiçek(ıhlamur), salep servislerinin biri gidip biri geliyor, tepsiler dolup dolup boşalıyor.
Kahvehanenin sahibi de bir bağlama ustası. Diğer ustalarla birlikte bazen üçlü, bazen dörtlü gruplar halinde icra ediyorlar sanatlarını. Zaman zaman tef veya darbukacılar da eşlik ediyor.
Gün içerisinde çalanlar değişiyor, işi olan yerini bir başkasına bırakıp gidiyor, işini bitirip geri döndüğünde bıraktığı yerden devam ediyor.
Hiçbiri bu işi para için yapmıyor. Tamamen keyfe keder, içindeki sanat dürtüsünü, bağlamasını çalmak türküsünü okumak dürtüsünü karşılamak için yapılan bir icraat.
Dinleyenler açısından ise başlıbaşına bir keyif. Hemen yanıbaşında, kulaktan gözden birkaç adım ötede tınlayan tellerin titreşimlerine canlı canlı şahit olmak apayrı bir zevk.
Bütün güzelliğiyle kulağınıza dolup oradan içinize işleyen ezgiler, parmakların tellerde uçarcasına dans edişi karşısında duyulan hayranlığa karışıyor ve estetiğin, zerafetin insan ruhuna ne çok şey kattığını hissediyorsunuz.
Yüzyıllar içinde biriken, Anadolu topraklarının zorlu coğrafyasında hayatın içinde yaratılan türkülerin ustaların elinde, dilinde ölümsüzleşmesi eşsiz bir keyif.
Bursa’ya her gidişimde mutlaka uğradığım bu güzel mekan, nerdeyse altmış yıldır orada. Günün birinde kaybolup gitme ihtimaline karşılık bir an evvel ziyaret etmenizi öneririm.
Bursa ile ilgili diğer yazılarımıza Bursa Gezi Rehberi‘nden ulaşabilirsiniz.